Hij heeft een hekel aan tuinieren, ik kan beslist niet zonder. Ik kick op zonnige tuinen vol kleur, hij kruipt het liefst onder een boom in het bos. Als hij een bloemetje cadeau doet, koopt hij steevast een azalea, want in een ver verleden had zijn familie een azaleakwekerij. Ik ga veldbloemen plukken bij mijn bioboerin.

Dat hij uit een kwekersfamilie komt, daar pakt hij maar wat graag mee uit wanneer we samen op een of ander tuingebeuren zijn. Terwijl we allebei weten dat hij behalve ooit pronkbonen in een pot, nog nooit iets zelf gekweekt heeft. En hoewel het hele tuingebeuren hem maar matig interesseert, brengt hij me met plezier naar tuinevenementen in alle uithoeken van het land, vergezelt hij me zonder morren op tuinreizen en begeleidde hij me zelfs tot aan de poort van de Chelsea Flower Show. Om daarna een dagje te gaan shoppen in Londen. Als ik de dahlia ben, is hij de varen. Of het mosje in het bos, misschien.

Een kolfje naar mijn hand

Zijn tuin is een… wildernis. Er bestaat geen ander woord voor. Twee keer per jaar maait hij het gras, de hagen laat hij eens in de zomer snoeien, en dat is het. In mijn prille verliefdheid, vele jaren terug, stelde ik voor om zijn tuin wat te fatsoeneren. In zijn prille verliefdheid zei hij ja. Na een uur suggereerde hij een koffiepauze, nog een uur later eiste hij aperitief. Hij werd gek van mijn energie, terwijl het voor mij nog maar warmlopen was. Woekerende klimop, alles overgroeiende wingerd, hortensia’s die in geen jaren gesnoeid waren: dit was een kolfje naar mijn hand.

Tegen de middag hadden we slaande ruzie. Sindsdien blijf ik van zijn tuin af. In een relatie moet je je grenzen kennen. En eerlijk waar, ik kan het ook niet hebben wanneer iemand in mijn tuin kom rommelen. Dus zit hij doorgaans rustig met een glaasje wijn in het zonnetje op mijn terras, terwijl ik gelukzalig mijn energie op mijn planten botvier. Wanneer ik eindelijk uitgeteld op de bank plof, koppelt hij de tuinslang aan en geeft hij rustig alle planten water.

Orde in het tuinhok…

Mechanische problemen lost hij voor me op, en deze lente bracht hij orde in mijn afschuwelijk wanordelijk tuinhok. Hij sorteerde moertjes, gooide kapot gereedschap weg, veegde elke doos meststoffen, mineralen, graszaden en flessen vloeibare plantenvoeding schoon, en gaf ze een plek op rekken. Hij dwong me stapels oude plantpotjes naar het containerpark te voeren. Na het tuinhok stortte hij zich op het kippenhok. Hij mestte het uit, voerde alle rommel af en desinfecteerde de boel. Hij schroefde prachtige zitstokken tegen de muur en maakte van oude wijnkistjes de mooiste legbakken ooit. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Uit het niets verscheen er zelfs een hogedrukreiniger. En een kettingzaag. Op accu weliswaar, maar toch, mijn tuinhok werd zowaar een tikje mannelijk.

… én in het houthok!

Of we ook het houthok niet eens zouden aanpakken? 12 m² hout. En rommel. Oude fietsen. Nog meer plantbakken. Weidepalen. En ongetwijfeld tal van stiekeme nesten vol kippeneieren. Een helse missie, maar niet onmogelijk. Ik liet hem doen. Misschien konden we het meteen wat gezelliger maken? Het was toch een mooie ruimte, niet? Goed plan, dacht ik toen nog, dat kale peertje was toch ook maar niets. En misschien zou zijn oude werkbank hier mooi staan? Altijd handig, knikte ik. En een koelkastje voor in de zomer? Toen gingen de alarmbellen af. Want bij de koelkast hoorde een barbecue, een bar en barstoeltjes. En een spoelbak voor de glazen. Straks bakt hij er worstjes voor de vrienden. In mijn houthok. Zijn mancave. Ik had het kunnen weten.

Laurence Machiels is freelance groenjournalist en schrijft onder meer maandelijks een column in Tuinseizoen. Tuinieren is haar passie – haar biologische tuin in de Vlaamse Ardennen, een halve hectare groot, onderhoudt ze helemaal zelf. Met liefde en leed, zoals je kunt lezen. En dagelijks kunt zien op Instagram @laurencemachiels

Lees ook: Bij-zondere verkooptruc – Column Laurence Machiels of De clash – Column Laurence Machiels