Af en toe heb ik wel eens een dip. Als ik een week slecht slaap, of ineens teveel werk heb, of wanneer al dat getuinier me boven het hoofd groeit. Maar een burn-out, daar kan ik me totaal niets bij voorstellen. Voor me zit iemand die het maar al te goed weet. Ze heeft er namelijk een gehad. Een mooie, succesvolle, smaakvol geklede jonge vrouw met een mooi huis en een grote stadstuin. En met een ongewone hobby: vogels spotten.

Ik kijk bijzonder sceptisch, wanneer ze me over haar birdwatching passie vertelt. In mijn ogen zijn vogelspotters bebaarde, zwijgzame mannen in afritsbroeken en doortrapte bergschoenen die alleen hun mond opendoen voor een educatief vogelpraatje. Mannen die bij het krieken van de dag uren in een ijskoude kijkhut zitten turen door een verrekijker, om een glimp op te vangen van dat ene zeldzame vogeltje.

Mentaal en fysiek op

Deze dame heeft niets van dat alles. Ze praat er enthousiast op los, oogt heel modieus en heeft een hippe baan. Maar op een dag kon ze niets meer. Mentaal en fysiek was haar batterij plat. Ze moest rusten, rusten en rusten. En proberen die slapeloze nachten te overbruggen. Soms ging ze uit pure wanhoop heel vroeg ’s ochtends in de kou in haar tuin zitten. Ik probeer het mij voor te stellen, en word van het beeld alleen al een beetje triest.

Een keerpunt in haar leven…

Maar op een van die ochtenden gebeurde iets bijzonders. Althans, voor deze mevrouw, in mijn ogen is er namelijk niets bijzonders aan een vogeltje dat voorbij hipt. Maar dat ene vogeltje met zijn gezang wél de aandacht van deze burn-out mevrouw. Ineens wou ze weten wat voor vogeltje het was. Een winterkoninkje, zo ontdekte ze, een van de kleinste, minst opvallende vogeltjes uit de tuin. Die ogenschijnlijk banale zoektocht naar de juiste naam maakte haar uitgeputte geest wakker, gaf haar nieuwe energie en deed haar stilaan uit haar put krabbelen. Het betekende een keerpunt in haar leven. Ze volgde een cursus vogelgeluiden determineren en ging op stap met vogelkenners.

Vogels spotten

En voor ze het wist zat ze heel gefocust naar vogels te kijken en zich hard te concentreren op één van die vele vogelgeluiden. Al het andere, al die ruis in haar leven die haar zo moe had gemaakt, de ‘muzak’, liet ze onbewust los. Geen gepieker over het verleden of zorgen over de toekomst, alleen het hier en nu: vogels spotten. De overmatige prikkels, die te volle agenda, de drukte van elke dag, liet ze allemaal los. Naar vogels kijken bracht terug rust in haar hoofd en haar lichaam. Ze werd beter en kon weer de draad van haar leven oppakken.

Altijd en overal

Regelmatig trekt ze er nog alleen op uit, of fietst ze met andere vogelspotvriendinnen naar een natuurgebied of het bos. Geen onflatteuze camouflagekledij voor hen maar een mooie strakke jeans, en tussen de stiltes door gebabbel en gelach – een pak gezelliger dan die zwijgzame mannen-met-afritsbroeken. Al hoef je helemaal niet ver te gaan, merkte deze mevrouw op, om vogels te spotten, ze zijn er altijd en overal. Het enige wat je moet doen, is vertragen, kijken en luisteren. En dan terug fluitend door het leven. Prachtig, vind ik dat.

Laurence Machiels is freelance groenjournalist en schrijft onder meer maandelijks een column in Tuinseizoen. Tuinieren is haar passie – haar biologische tuin in de Vlaamse Ardennen, een halve hectare groot, onderhoudt ze helemaal zelf. Met liefde en leed, zoals je kunt lezen. En dagelijks kunt zien op Instagram @laurencemachiels

Lees ook: Hij – Column Laurence Machiels en Bij-zondere verkooptruc – Column Laurence Machiels