Ik sta voor een paar woelige weken. Het begon al vorige maand, tijdens het jureren op de plantenbeurs in La Feuillerie in Celles, net over de taalgrens.

Op zo’n dag voel ik me, los van mijn taalhandicap, altijd een beetje het kneusje van de jury. Daar zit ik dan, tussen botanische coryfeeën als Christophe Crock, conservator van het prachtige Arboretum Wespelaar, Luc Noël, de bijzonder charismatische presentator van het Waalse tv-programma Jardins et Loisirs (al meer dan 20 jaar lang!), en Didier Willery, bekend Frans groenauteur en conservator van de nog bekendere Normandische tuin Vasterival. Tel daar nog een aantal Franse tuinarchitecten en kasteeleigenaren bij, en je voelt het al: het is telkens knokken om een klein Vlaams zegje in de jury te hebben.

Consensus

Hoe anders Fransen, Walen en Vlamingen tuinieren en naar planten kijken, daar sta ik telkens weer van te kijken. Nette, strakke tuinen in Vlaanderen, veel lossere, natuurlijke, minder nette tuinen in Wallonië en Frankrijk. Wij willen allang geen coniferen meer, mijn Franssprekende medejuryleden wilden een coniferenkweker de belangrijkste prijs van La Feuillerie toekennen. Zelf probeer ik onze Vlaamse rozenkwekers naar voren te schuiven, maar voorzitter Didier Willery heeft, in heel atypisch Franse stijl, een hekel aan rozen. De enige keer dat we een roos een prijs toekenden was toen Didier uitzonderlijk verhinderd was. Daar kon hij achteraf niet om lachen. Maar telkens weer eindigt de dag, hoe geanimeerd ook, in een consensus, en blijft de sfeer allerhartelijkst.

Een dagje Frankrijk van de hoogste plank

Voor mijn volgende jurering houd ik evenwel mijn hart vast. Op 17 mei ben ik als enige buitenlandse journalist uitgenodigd om in de Jury de la Presse te zetelen van de prestigieuze Journées des Plantes in Chantilly. Als je dat niets zegt: de plantenbeurs was vroeger in Courson. Samen met vier Franse journalisten, waaronder de hoofdredactrice van het bekende tuinblad Mon Jardin et Ma Maison en een collega van Le Monde, mag ik er een persprijs uitdelen. We logeren bij het kasteel, en de plantenbeurs gaat door in het majestueuze kasteelpark: het wordt een dagje Frankrijk van de hoogste plank. Voor Vlaamse tuineigenheid zal hier nog veel minder plaats zijn; ik mag al blij zijn als ze geen Belgenmoppen tappen. Maar ook hier reken ik op een consensus, al ga ik zeker weer lastig doen over die coniferen.

Chelsea Flower Show

Van Chantilly reis ik door naar Chelsea, voor de ultieme clash der tuinculturen. Jawel, dat Chelsea. Niet dat ze mij als jurylid op dit exclusief Brits gebeuren gevraagd hebben, maar als journalist mag ik er wel een kijkje nemen, nog voor de Flower Show officieel van start gaat. Als de Fransen al chauvinistisch dwepen met hun tuincultuur, dan heb je de Engelsen nog niet gehoord. Hoe een Vlaamse tuin eruit ziet, daar hebben ze geen flauw benul van, laat staan dat het hen interesseert; hier kom je in een op en top Britse show terecht.

Chauvinistisch vertoon

De eerste lijst die je in je handen krijgt, is er een met alle Bekende Engelsen die die dag de show bezoeken. Inclusief het uur van hun aantreden. Deze keer staat prinses Kate bovenaan de lijst; ze heeft (mee) een tuin ontworpen. Vorige keer liep ik er prins Harry tegen het lijf, en zag ik nog net de Queen in haar Rolls Royce komen aanrijden. Eén dag lang laat ik me graag meerollen op dit chauvinistisch vertoon van het allerhoogste niveau. Dat zowat de helft van alle planten en bloemen in het Verenigd Koninkrijk wordt ingevoerd, waarvan een groot deel uit Vlaanderen, dat houd ik die dag wijselijk voor mezelf. Ik wil graag nog een keertje terugkomen.

Laurence Machiels is freelance groenjournalist, met een wekelijke groenpagina in Het Laatste Nieuws. Tuinieren is haar passie – haar biologische tuin in de Vlaamse Ardennen, een halve hectare groot, onderhoudt ze helemaal zelf. Met liefde en leed, zoals je kunt lezen. En dagelijks kunt zien op Instagram @laurencemachiels. 

Andere columns van Laurence Machiels: 

De gevaarlijke maand maart
Brexit-broccoli
Beetje bang hart