Dezer dagen sluip ik incognito door het tuincentrum. Het liefst op een doordeweekse dag, tijdens het doodrustige middaguur, met een muts over mijn oren en een bril op mijn neus. Want een tuincentrum op een kilometer van je deur mag dan wel praktisch zijn, de keerzijde van de medaille is, dat er altijd wel iemand is die je herkent. Is het geen buur, dan is het wel een trouwe lezer van de krant, een fan van deze column, een volger van Instagram of iemand die een van mijn tuinfilmpjes heeft gezien.

Mensen staren, en de grootste durvers spreken mij aan, terwijl ze ondertussen stiekem mijn winkelkarretje screenen. En laat ik net op dat moment een zakje niet-biologisch bonenzaad gekocht hebben, omdat de biologische versie uitverkocht was en ik dringend boontjes nodig had. Of vogelbollen met netjes eromheen, terwijl ik al de hele winter luid heb verkondigd dat je die te allen tijde moet vermijden.

Altijd lijkt er wel iets fouts in mijn winkelkar te liggen. Zo moet een bekende kok zich voelen, denk ik dan, wanneer die snel de supermarkt binnenstapt voor een gemakkelijke hap, nadat hij al de hele week uitgebreid gekookt heeft in zijn restaurant of voor zijn dagelijks kookprogramma op TV. Zeker weten dat de mensen het zakje kant-en-klare sla en worteltjes en de tube mayonaise in zijn winkelkar onthouden, maar de volledig zelfgemaakte lasagne waar hij op TV meer dan een uur mee bezig was, vergeten. Waar zijn je pruik en je zonnebril als je ze nodig hebt?

Koopwoede

Maart is een gevaarlijke maand. In januari kan ik probleemloos een schoenenwinkel met ‘-70%’ voorbijlopen, maar wandel ik nu een kwekerij of tuincentrum binnen, dan vervliegt alle ratio en slaat de koopwoede toe. Een extra kamerbegonia (‘er is nog een plekje op de keukenkast’), een zakje dahlia’s (‘zo’n mooie kleur heb ik nog nooit gezien!’) of een fles plantenvoeding voor mijn uitgebluste terrasplanten die straks naar buiten gaan. Om dan thuis vast te stellen dat ik nog twee volle flessen in de kast staan heb. Gênant.

Ik probeer er iets aan te doen. Net zoals het helpt om een groot glas water te drinken wanneer je een vreetbui voelt aankomen, bedwing ik mijn lentekoopdrang door mezelf eerst een klus in de tuin op te leggen, voor ik naar het tuincentrum mag. De siergrassen afknippen, onkruid wieden, houtsnippers op de paden strooien, of, de allerbeste remedie tegen koopwoede, tuinzaden sorteren. Om vast te stellen dat ik nog drie pakjes rode bietenzaad op voorraad heb, twee zakjes snijsla en vier verschillende radijzen. Ongeopend, waarvan de helft over datum. Gênant, alweer.

Heel veel bloemen

Zeker sinds mijn beschamende aankoop van vorige lente. Voor mijn allereerste bloemenpluktuin ooit selecteerde ik tal van prachtige eenjarigen. Drie soorten reukerwten, twee verschillende zinnia’s, hoge en lage kosmosbloemen, verschillende kleuren goudsbloemen, twee soorten leeuwenbekjes, een paar amaranten, een prachtige Gaillardia, een dubbelbloemige Nigella en een zakje avondviolier vlogen mijn winkelkar in. Al kunnen het ook twee violieren geweest zijn, maar dat klinkt toch niet als te veel?

Er moesten natuurlijk ook dahlia’s bij, en gladiolen, en Canna’s, waar ik toen (en nog altijd) helemaal wild van was. Tot ik een serieus boek over het onderwerp begon te lezen. Voor een pluktuin van tien vierkante meter heb je maximum tien gram zaad nodig. Met wat ik vandaag over heb, kan ik nog vijf keer een pluktuin inzaaien, als het zaad tegen die tijd al niet over de datum is. En dan heb ik het nog niet over de ontelbare zakjes bloemenmengsels voor bijen, die ik vorig jaar hamsterde. Dat deel van de tuin, daar moet ik zelfs nog aan beginnen.

Laurence Machiels is freelance groenjournalist, met een wekelijke groenpagina in Het Laatste Nieuws. Tuinieren is haar passie – haar biologische tuin in de Vlaamse Ardennen, een halve hectare groot, onderhoudt ze helemaal zelf. Met liefde en leed, zoals je kunt lezen. En dagelijks kunt zien op Instagram @laurencemachiels. 

Bekijk hier meer columns van Laurence Machiels